نی نقش چین نه حسن فرنگ آفریدنست

بهزادی تو دست ز دنیا کشیدنست

چون موم با ملایمت طبع ساختن

درکوچه های زخم چو مرهم دویدنست

این یک دو دم که زندگی اش نام کرده اند

چون صبح بر بساط هوا دام چیدنست

بستن دهان زخم تمنا به ضبط آه

چون رشتهٔ سراب به صحرا تنیدنست

نازم به وحشی نگه رم سرشت او

کز گرد سرمه نیز به دام رمیدنست

حیرت دلیل آینهٔ هیچکس مباد

اشک گهر زیان زده ناچکیدنست

در وادیی که دوش ادب محمل وفاست

خار قدم چو شمع به مژگان کشیدنست

از دقت ادبکدهٔ عجز نگذری

اینجا چو سایه پای به دامن کشیدنست

تاکی صفا ز نقش توچیند غبار زنگ

خود را مبین اگر هوس آیینه دیدنست

در عالمی دکه شش جهتش گرد وحشت است

دامن نچیدن تو چه هنگامه چیدنست

فرصت بهار تست چرا خون نمی شوی

ای بیخبر دگر به چه رنگت رسیدنست

بیدل به مزرعی که امل آبیار اوست

بی برگتر ز آبلهٔ پا دمیدنست